Waar ben ik aan begonnen? Hoe kon ik dit bedenken? Wat doe ik hier? Op pad in het centrum van mijn geboortestad stelde ik mezelf deze vragen.

Eigenlijk ben ik altijd op zoek. Als ik aan het werk ben, als ik op de fiets zit of met iemand ergens heen ga in de auto. Zelfs als ik vrij ben.

Ik voel de zon in mijn rug en hoor de vogels fluiten. Er waait een briesje door mijn haar, want ik fiets lekker buiten.

Als ik er weer aan denk kan ik er bijna weer om huilen.Hoe kon ik zo dom zijn? Hoe kon ik zo naïef zijn?  Het was alsof ik lui was en ondankbaar. Alsof het me niet kon schelen hoe het verder met ze zou gaan.

Ik kom bij mijn woning na een late dienst. Ik doe mijn zwarte voordeur open en, als ik binnen ben, meteen weer op slot. Ik doe mijn zwarte jas uit, haal mijn zwarte mobiel, zwarte broodtrommel, zwarte bakje en zwarte waterflesje uit mijn tas en leg mijn zwarte portemonnee op een donkere plek zodat ik 'm de volgende dag niet vergeet mee te nemen. 

Bijna elk weekend zie ik haar weer. Komt ze weer even terug. Hoe laat en op welke dag weet ik nooit precies. Wie haar allemaal begeleiden ook niet altijd. Elke keer brengt het weer een soort van opwinding met zich mee. Maar ook een soort van spanning. Want ik vind het meestal leuk dat ze er is, maar weet dan ook niet zo goed wat ik wel en niet moet doen, mag doen, kan doen... Dus soms denk ik dat het beter is als ze er een weekendje niet is.

Ik ken ze al vanaf hun geboorte. Vaak ben ik trots op ze. Vind ik ze mooi, voel ik me fijn met hen om me heen. Genieten we samen van buiten lopen in de zon of een lentebriesje of we 'vechten' ons een weg door wind en regen.

Ik had me er in de loop van de tijd al een beetje op voorbereid. Ik zag dat het steeds vaker weer mis ging. Soms leek er iemand van onder de indruk, een andere keer namen we ons verlies maar weer en probeerden we oplossingen te verzinnen. Er werden dingen verplaatst en verschoven om iedereen nog enigszins tevreden te houden maar er was al gauw geen houden meer aan. 

Mijn weekje ‘ontprikkelen’ liep al tegen zijn einde, maar ik genoot die laatste dagen nog even van de rust. Tot er weer wat ‘loos’ bleek te zijn.Van het ene op het andere moment.

Wat nou als hij het zou vragen? Als hij stiekem ook heeft bedacht waar ik ook over nadacht. Of als het opeens in hem opkomt. Als hij hoort dat ik het een weekje minder druk heb.

Als ik opeens meerdere appjes achter elkaar krijg en mijn telefoon lijkt te trillen alsof ik gebeld word, áls ik gebeld word. Als mijn moeder gebeld wordt op haar mobiel.

Soms voel ik me op het werk een beetje als ‘een kat in het nauw’. En net zoals zo’n kat maak ik dan ook rare sprongen. Dan ben ik opeens Oost-Indisch doof óf opeens héél druk. Dan ga ik bijvoorbeeld net iemand van de mensen op de groep helpen met aan – uit – of omkleden.

Vanaf dat ik wakker werd dacht ik er aan. De vorige dag ook al, zelfs de hele week al. En die week daarvoor. De hele maand. Ik denk zelfs aan het einde van vorig jaar al.

Niet geheel onopvallend liep ik het trappenhuis in, al die trappen op, naar de desbetreffende gang.... Er zou op dat tijdstip vast niemand rondlopen in de gangen en anders zouden ze vast in een flits voorbij lopen, dus ik deed gewoon alsof er niks aan de hand was. Dat was een foute gedachte, want op het moment dat ik de gewenste verdieping had bereikt en de deur van de gang doorging, stond daar meteen al iemand.

Elke dag, als ik in mijn eigen woning ben, hou ik hem in de gaten. Ik kijk waar hij ligt en vooral waarop, hóe hij ligt, of er wat op hem terecht kan komen of al ís gekomen….

Het moest er een keer van komen. Het kon niet anders want het kon zo ook niet door blijven gaan. Het zou beter worden, voor ons als team, maar ook voor de mensen met wie we werken.

Als ik net mijn bed uit ben voel ik de bui alweer hangen. Deze dag wordt vast weer een donkere dag. Inmiddels niet meer vóór maar ná kerst maar in dit nieuwe jaar zijn we wel weer toe aan wat optimistische zonneschijn. 

Ik kom thuis van een drukke maar geslaagde werkdag. Met een frisse neus zet ik mijn fiets in de schuur en intussen komt me al een heerlijke geur tegemoet. Als ik de achterdeur open, ‘vliegen’ mijn kinderen me in de armen en vertellen ze honderduit over wat ze allemaal beleefd hebben vandaag.

Een tijd geleden haalde ik de post uit mijn brievenbus. En waarschijnlijk niet geheel onverwacht, gaat dat bij mij meestal gepaard met nogal wat gedoe. Vaak met handschoenen aan, sjouwend met tassen en dan zo snel mogelijk de brievenbus met het sleuteltje opendoen, de post eruit pakken en de brievenbus weer goed dichtdoen. Zo snel mogelijk, omdat ik altijd probeer om weer terug door de tussendoor – van de ruimte met brievenbussen naar de hal met de trappen – te gaan voordat de deur dichtgaat. En ik dus weer een andere sleutel moet gebruiken om díe deur weer open te maken.

Mijn werk bestaat uit veel verschillende aspecten. Zo verzorgen mijn collega’s en ik de mensen die bij ons verblijven, geven we hen aandacht en stimuleren we de verschillende ontwikkelingsgebieden van deze mensen. Maar daarnaast zijn we ook druk met planning en time - management, overleg met betrokkenen, het overdragen van informatie naar andere collega’s en de aanschaf van materialen voor activiteiten.Voor iedereen is er dus altijd genoeg te doen.

Van die vieze vliegjes in mijn woning, mijn haar dat vies is doordat ik er ergens mee tegenaan ging, natte sokken van de regen en dus mogelijk vieze voeten door de bacteriën die door die nattigheid naar binnen dringen. Mijn handen die openbarsten door al het handen wassen in combinatie met het koude(re) weer. 

Er worden allemaal spullen naar binnen gedragen, andere kleren worden aangedaan, er worden materialen schoongemaakt. Het echte werk moet nog beginnen maar de mensen hebben het nu al warm. De spanning was bij mij in ieder geval vooraf al voelbaar en stijgt en daalt bij vlagen.

Soms, heel soms, maken de mensen om mij heen zich drukker om mijn 'probleempjes' dan ikzelf. Zo ook na weer een tocht richting mijn werk met onderweg een knallende verrassing.

Het was lekker weer dus ik besloot, vanaf het huis van mijn moeder, een stuk te fietsen door een natuurgebied in mijn woonplaats om daarna uit te komen bij mijn eigen woning.

Tot mijn grote schrik kwam ik er laatst achter dat ik eigenlijk al jaren een knipperlichtrelatie heb. En niet de eerste, nee volgens mij heb ik dit al eerder gehad.

Ik logeer elke week een paar nachten bij mijn moeder (en haar man, en één of twee broertjes die er dan ook zijn).Ondanks dat ik het in mijn eigen woning op sommige fronten nét iets fijner vind,kijk ik er altijd naar uit om weer even ‘kind’ te zijn en door mijn moeder in de watten gelegd te worden.Overigens vraag ik niet overal om maar doet ze dat graag, zegt ze. Daardoor voelt het na die paar dagen vaak alsof ik vakantie heb gehad.

Het was weer zo'n dag. Vroeg opgestaan om me fysiek en mentaal voor te bereiden. Kleren aangedaan die niet super netjes waren maar netjes genoeg. Haar gedaan voor zover dat ging. Goed gegeten maar iets sneller dan goed was.

Daar gaat ze weer. Rond 8 uur ‘s ochtends of midden op de dag. Met betraande ogen of een glimlach. Door de winkelstraten , over de boulevard, met rode blosjes, soms met verwilderd haar. Op weg naar oom en tante, op weg naar haar werk. Steeds zie ík haar weer gaan, zonder dat iemand het merkt.

Als ik bij mijn moeder kom, valt hij niet meteen op. Ik zeg hem geen gedag, hij blijft waar hij is en merkt mij vaak niet eens op. Anderen bij mijn moeder maken contact met hem of hij helpt hen bij het één of ander maar ik probeer hem zolang mogelijk te negeren en hou hem graag op afstand.

Ruim een week geleden ging ik weer een dagje op pad met de trein. Dit keer ging het - vooral op de heenweg - behoorlijk ontspannen. Dat gaf me de gelegenheid mijn gedachten de vrije loop te laten. En zo bracht het me terug naar een jaar eerder, naar een dag waarop ik - in eerste instantie - wat minder ontspannen met de trein zou gaan...

Opeens schoot het me vorige week te binnen. Er was alweer bijna een jaar voorbij. En die desbetreffende datum mag ik (van mezelf) niet ongemerkt voorbij laten gaan. Of het een ander zou interesseren vroeg ik me wel af. Eigenlijk wist ik al wel dat veel mensen niet eens van het bestaan van deze 'speciale' dag af weten maar toch doe ik er wat aan. 

Ik word wakker. Ik ga zo snel mogelijk mijn bed uit, ren een stukje en doe een squat. Ik weet niet of dit goed ging dus doe ik er nog één. En nog één. Dan beweeg ik mijn bovenlichaam van rechts naar links. En nog een keer en nog een keer. Ik twijfel nog steeds over de squats dus doe ik er nog een paar.

Musicals... Naar sommige musicals had ik willen gaan, zou ik willen gaan. Sommige musicals zouden van mij nog een keer op de planken mogen komen. Maar van één enkele musical weet ik niet echt wat ik moet vinden.

Op een dag kwam mijn moeder thuis. Tot haar grote schrik trof zij een ravage aan in haar eigen huis. Overal lagen spullen, de grond was deels onbegaanbaar, er was constant een irritant geluid te horen, er walmden verschillende geuren in het rond, en hier en daar hoorde ze iemand een wanhopige of gefrustreerde kreet slaan.Of dat al niet erg genoeg was, ontdekte zij - nadat zij met 'gevaar voor eigen leven' een paar stappen in huis had gezet - dat haar keukenkasten waren geplunderd, er verschillende 'waterballet-jes' waren ontstaan en er een verzameling was van stapels servies. Wat was hier aan de hand?

Een tijd geleden kwam ik - licht buiten adem van het beklimmen van acht trappen- aan op de verdieping waar mijn studio zich bevindt. Meteen na het doorgaan van de deur naar de galerij, zag ik hem staan.Hij keek naar de dichte deur voor zich en ik probeerde zijn stemming te peilen. Was hij gespannen? Verwachtingsvol? Had hij iets goed te maken of was er gewoon een groot gemis? Of stond hij daar om de liefde te vieren? Hij had in ieder geval niet in de gaten dat ik hem zag staan.Snel liep ik naar mijn voordeur. Ik ging naar binnen en daar voltrok zich ineens het verhaal....

Ik had vakantie en werd als zo vaak wakker doordat ik naar de wc moest. Het was nog donker buiten en ik zocht, half verstrikt in mijn klamboe naar het knopje van mijn lampje. Toen het lampje eenmaal aan was, moesten mijn ogen wennen aan het licht.Ik probeerde te kijken hoe laat het was en met veel moeite - door nog halfdichte ogen -zag ik dat het half 5 was. Dat viel nog mee, ik had daarna nog aardig wat tijd om te slapen. Ik had tenslotte vakantie, al had ik wel plannen voor die dag. Ik wist, ook in het halfdonker, de route en ging op pad. 

Minimaal twee keer per week ga ik naar mijn atelier. Het is een heel groot atelier, met meerdere verdiepingen en kamers. Mijn eigen woning is niet groot. Ik heb daar dan ook niet echt plek om veel van mijn creatieve ideeën tot uiting te laten komen.Laat staan om het vervolgens ergens op te bergen. Dan is er kans dat het valt, gaat ‘verstoffen’, verkleuren, verwaaien, verteren…Of dat mijn hele woning – in mijn ogen – vies wordt.

Elke weekend logeer ik bij mijn moeder - waar dan vaak ook in ieder geval één van mijn broertjes is. Ze zegt dat ze het gezellig vindt en me graag helpt met dingen maar ze zal het heus niet áltijd leuk vinden als ik er ben.Er is namelijk een grote kans dat elk weekend een heel palet aan emoties de revue passeert, met bijbehorend gedrag.Zo is er misschien gelach en gekkigheid omdat we haar in de maling nemen (en ik daar regelmatig het voortouw in neem). Ook is er mogelijk gehuil, uit wanhoop of ik ooit nog 'normaal' zou kunnen leven. Verder is er kans op boosheid en frustratie omdat ik iets niet voor elkaar krijg zonder - in mijn ogen - vieze handen te krijgen.Maar waar zéker op gerekend kan worden, is geroep – en in het ergste geval geschreeuw- , van mij. 

Als ik er wat langer over na had gedacht, als ik er wat beter over na had gedacht, als ik er misschien wat vragen over had gesteld...Dan had ik het misschien, dan had ik het waarschijnlijk, ja, dan had ik het vast al kunnen bedenken.Ik zou mijn moeder erbij helpen, zoals ik haar daarvoor ook had geholpen. Maar niet zoals ze mij helpt, dat is van een hele andere orde.Dat is meer hulp om mij het leven wat 'makkelijker' te maken. Mijn hulp aan haar is hulp bij dingen waarvan ze denkt dat ze het niet kan.Op locatie moet mijn moeder het zelf doen, bij haar thuis kunnen hulptroepen aangerukt worden. En aangezien ik er het vaakste ben en het me wel leuk leek weer wat extra's te leren en haar zo dus ook te helpen, stond ik voor haar paraat.

De dag loopt (voor mij) op zijn einde. Ik ben vroeg, maar wil dat ook zo houden. Dan kan ik in bed nog even televisie kijken en ik ga er morgen weer vroeg uit.Voor een groot deel van de wereld zal het nog lang geen bedtijd zijn dus als ik opeens hoor dat ik een appje krijg,kan dat 'in theorie' van iedereen zijn. Ik heb net mijn handen gewassen - met niet echt warm water maar anders kon ik wachten tot ik ‘een ons woog’ en mijn gevoel zei dat het zo lang en goed genoeg was – dus ik doe eerst wat ik van plan was voordat ik naar het appje kijk.

Het was de op één na laatste dag van 'onze' week. Met z'n allen zouden we een tocht gaan maken. Dit keer hoefden er niet veel spullen mee: één tas met wat proviand en ieder zijn eigen apparatuur. Tenzij we inschatten dat we dat niet nodig zouden hebben. Op onze 'basis' hadden we net goed gegeten dus we gingen er vanuit dat we dit wel aankonden.We begonnen aan onze tocht.Eerst naast elkaar, maar al gauw liepen we in het gelid.Onze commandant gaf het tempo aan. We lieten het - na een paar lastige momenten - wel uit ons hoofd om hem in te halen. Dan waren we al snel de weg kwijt. Af en toe stond hij ons op te wachten tot we eindelijk weer 'bij' waren met het lopen.

Als ik haar een cadeautje geef, bedankt ze mij uitvoerig.Als ik vraag of ze het er goed uit vindt zien in mijn woning, zegt ze dat ze het er gezellig, mooi of keurig uit vindt zien.Als ze mijn plantjes opeens in mijn woning heeft water gegeven, zegt ze dat ze er mooi uitzien.Als ze niet alleen boodschappen heeft gedaan voor zichzelf maar ook voor mij, bedankt ze mij omdat ik haar snel terugbetaal.Als ik haar bedank voor alles wat ze voor mij doet, zegt ze 'Graag gedaan!'.Als ik vraag of ze het leuk vindt als ik er weer ben, zegt ze 'Natuurlijk!'. Met daaropvolgend dat ik altijd naar haar luister en dat het toch gezellig is?!

Toen ik afgelopen week thuiskwam, wachtten ze mij op bij de voordeur. Ik wist niet zeker of ze echt op míj wachtten of voor de buren kwamen maar ze gaven me een naar gevoel. Ik twijfelde even voordat ik de voordeur open deed, bang dat ze mogelijk met me mee naar binnen zouden gaan.Maar ja, ik kon ook niet een tijd voor de deur blijven staan. Dan stond ik naast ze en dat zou toch ook een gek gezicht zijn. Bovendien had ik nog meer te doen.

Als ik thuiskom staat hij al op mij te wachten. Hij trekt niet de aandacht, vraagt niet de aandacht, maar staat voor me klaar en helpt me als ik hem nodig heb. Niet met alles, zo zou hij nooit de was doen, de planten water geven of afwassen...Maar na het eten is hij niet te beroerd wat rommel op te ruimen.Familie die me hielp met het kopen en uitzoeken van spullen voor mijn woning, heeft ons gekoppeld. Het toeval wil dat ik zijn broer al kende. Ik vond zijn broer wel knapper, maar ja die was al snel de vriend van iemand anders. Bovendien is hij heel wat ouder.Dus was deze al gauw 'de mijne'. En had hij ook al snel zijn plekje gevonden bij mij in mijn nieuwe woning.Door mijn werk en andere activiteiten deden we minder vaak iets samen dan ik zou willen, maar hij vond het niet erg en wachtte rustig tot we weer iets samen gingen doen. Dat was in ieder geval wel één keer per week.

Als ik binnenkwam bij mijn oom en tante, durfde ik mijn schoenen nooit uit te doen. Als ik speelde met mijn nichtje durfde ik niet op de grond te zitten. Als het koud was buiten, was dat mooi een goede smoes om mijn handschoenen aan te houdenzodat mijn handen niet vies zouden worden en ik toch aardig kon doen.

Ik word wakker, voordat de wekker gaat. Verder slapen lukt niet meer. Maar ja, dan heb ik in ieder geval wat extra tijd vandaag. Want ik weet wat me te wachten staat. Gisteren heb ik alles al in gereedheid gebracht om vandaag weer deze worsteling aan te gaan. Snel doe ik mijn kleren aan en ga de uitdaging voor de zoveelste keer aan. Ik kijk goed, neem in mijn hoofd nogmaals het plan van aanpak door en dan … actie!

Ik kijk door het minuscule glaasje van de deur. Veel verder dan de deur tegenover mij en een stukje van de gang daarnaast kan ik niet zien. Na een paar tellen is het tijd om mijn deur open te doen. Ik kijk naar de andere kant van de lange donkere gang, langs talloze deuren. Dikke deuren, alsof ze van gewapend beton zijn. Niemand kan er zomaar door naar binnen of naar buiten, bij het openmaken ervan train je meteen je armspieren.