Ik had al het één en ander voorbereid. Verschillende bronnen ingelicht en met mensen overlegd. Ik had al hier en daar voorzichtig wat gedelegeerd en uitgelegd… En het was op deze manier niet helemaal nieuw, alleen met andere begin – en eindtijden.
Als het begin goed zou verlopen, hoefde ik me verder vast niet druk te maken.
Vrolijk kwam ik op mijn werk en inderdaad waren er geen problemen. Tenminste voor de mensen die bij ons op de groep verbleven die dag.
Want wat ik niet wist, was dat er ergens nog een ‘verrassing’ op mij te wachten stond. Waar ik juist níet op zat te wachten.
Opeens haalde de collega, die bij mij inviel, dat tevoorschijn. Vol verwarring bedankte ik maar al snel raakte ik in een lichte paniek. Wat hoe lief dit ook bedoeld was, (hoewel ze ook vond dat dit erbij hoorde), wilde ik dit helemaal niet.
Sterker nog, ik durfde niet mee te doen in haar visie. Omdat ik niet wist wat er daadwerkelijk zou gebeuren als ik mee zou doen. Omdat ik er geen controle over had en omdat ik ook wist dat ik dit – hoe ondankbaar ik me daardoor ook voelde – niet echt lekker zou vinden. En je dat allemaal aan mij zou kunnen zien.
Ik moest het dus kwijt, zonder dat iemand het opmerkte. Gelukkig paste ik er niet bij aan tafel, want met twee medewerkers en zes mensen die die dag verbleven op de groep, werd dat te krap.
Terwijl ik andere taken op mij nam, kon ik beetje bij beetje mijn bakje leegmaken. Tegelijkertijd bewoog ik mijn kaken alsof ik kauwde en liep ik veel heen en weer.
Na een tijdje was mijn bakje leeg en zaten de mensen, die die dag op de groep verbleven, lekker te eten.
Gelukkig genoten zij wél van het fruit.
Reactie plaatsen
Reacties