Achteraf was dát laatst misschien het geluid dat ik hoorde in de keuken bij mijn moeder.
Die knal, niet heel hard, maar alsof er een ballon kapot ging die al half leeggelopen was.
Ik heb nog rondgekeken wat het kon zijn maar kon zo gauw niks vinden wat het geluid had kunnen veroorzaken, dus ging ik er vanuit dat het van buiten kwam.
Dagen later was ik weer bij mijn moeder thuis. Mijn moeder was al vroeg aan het werk maar haar man en mijn broertje waren er wél. De man van mijn moeder leek iets vreemds te ruiken, iets ondefinieerbaars. Iets dat niet rook naar bloemetjes in ieder geval.
Het leek uit een kastje te komen. Op het eerste gezicht zagen we niks geks, maar toen hij verder keek zagen we een bruin spoor onderin het kastje. Waar de geur vandaan kwam wisten we dus, maar waar kwam dat bruine spoor vandaan?
Met – wat achteraf bleek – gevaar voor eigen leven ging mijn moeders man met zijn hand het kastje in. Richting de bruine smurrie.
Hij keek en voelde en al snel kwamen we erachter dat er een ontploffing had plaatsgevonden in het kastje en dat er een mogelijkheid was dat er een tweede zou komen.
Zo snel mogelijk haalde hij het kastje leeg en maakte hij alles schoon. Allemaal op nog geen vierkante meter. Helaas (vanbinnen was ik aan het juichen want ik vónd het toch vies) kon ik hem, wegens ruimtegebrek, niet helpen. Ik was er voor de ‘mental support’.
Nadat alles schoon was gemaakt, liet mijn moeders man – alsof hij iemand van de Explosieven Opruimingsdienst was – in de tuin heel voorzichtig nog een ontploffing plaatsvinden.
Mijn broertje en ik keken toe.
Weer wat geleerd: Bewaar nooit blikjes bier jarenlang ergens achterin een keukenkastje, zeker niet als de temperaturen oplopen door een hittegolf (die je ook binnen voelt)….
Reactie plaatsen
Reacties