Of de bel nou gaat, of dat ik ze aan zie komen, ik houd me schuil.
Afgezonderd in een kamer. Met de gordijnen dicht zodat niemand me kan zien, of juist een klein beetje open, zodat het er niet vreemd uitziet als het licht is buiten.
Maar ook zodat ik het één en ander in de gaten kan houden.
Indien nodig, heb ik het benodigde gerei al verzameld en op een speciale plek neergezet zodat ik het snel kan gebruiken maar het niet opvalt voor anderen.
Is het zover, dan probeer ik zo stil mogelijk mijn dingen te doen. De ene keer gaat dat vlekkeloos, de andere keer zijn er onvoorziene omstandigheden waardoor ik me moet verplaatsen over meerdere etages. In spanning sluip ik dan trappen op en af en wurm ik me langs deuren zodat ik ze niet verder hoef te openen met risico op geluid.
Een enkele keer gaat het fout. Vooral als hun aanwezigheid onverwacht is.
Het is dan alsof ze me ruiken of nog net een blik hebben kunnen werpen op sporen die ik heb achtergelaten.
Dan wordt er geroepen en kan ik er niet onderuit te reageren.
Toch streef ik er zoveel mogelijk naar dat -wanneer ik er ook ben - het bezoek dat bij mijn moeder komt, niet door heeft dat ik me op dat moment ook in haar huis bevind. Want ik heb een eigen woning en ben daardoor altijd bang dat ze denken dat ik het allemaal niet zelf kan. Én dat ik er lekker van profiteer dat mijn slaapkamer met toebehoren bij mijn moeder nog helemaal intact is en ik er kan logeren wanneer ik wil.
Maar soms kan ik het ook even niet allemaal zelf. Dan voel ik me bijvoorbeeld zo rot dat ik weer even bij mijn moeder blijf.
Óf ik kan het wel zelf maar er is weer reden voor een feestje. En dan blijf ik gewoon voor de gezelligheid.
En is mijn aanwezigheid en al mijn moeders verwennerij voor mijn gevoel wél geoorloofd.
Reactie plaatsen
Reacties