In de wolken?

Wat nou als hij het zou vragen? Als hij stiekem ook heeft bedacht waar ik ook over nadacht.
Of als het opeens in hem opkomt.
Als hij hoort dat ik het een weekje minder druk heb.

Wat zou ik dan antwoorden? Wat moet ik dan antwoorden?
Wat zou mijn moeder ervan zeggen? Wat ze ervan zou vínden kan ik namelijk wel bedenken…
Wat zouden de anderen ervan vinden als hij het überhaupt vraagt? En dan aan mij nog wel.

Iedereen zou hoogstwaarschijnlijk constateren dat hij me voor die vraag helemaal niet goed genoeg kent.
En ook al kennen we elkaar al zo lang als dat ik oud ben, ik denk niet dat hij me écht goed kent.

Hoewel ik bij het idee van de vraag en het idee dat ik ‘ja’ zou zeggen in de wolken zou zijn en een ‘split second’ een gevoel van vrijheid, opluchting en opwinding krijg, zou het antwoord toch ‘nee’ worden.

In dit stadium zie ik het niet zitten….

Om voor een week naar Amerika te gaan.

Met een neef van mijn moeder die daar woont en bij mijn moeder langskomt voor een tussenstop voordat hij weer naar huis gaat.

Om met een vliegtuig te gaan, zonder mijn ‘steun en toeverlaat’.
Met  - ik weet het zeker - zelfs voor een week, heel veel bagage en mijn hele persoonlijke rugzak vol dwang, angst, smetvrees en mogelijk wantrouwen.

En ook niet om het milieu te belasten voor een wéék.

Nee ik ben liever een dagje in volle vaart op pad door de bossen. Met de trein.
Zodat ik ’s avonds weer kan douchen onder een bekende douche en schoon kan slapen in mijn eigen bed. Dromend van de mooiste avonturen…