Ik wist ongeveer het tijdstip van vertrek maar dit was niet tot op de minuut duidelijk.
Dus om vóór vertrek nog genoeg tijd te hebben om me voor te bereiden op wat zou komen, stond ik weer als eerste op.
Terwijl ik aan het ontbijt zat en de juiste voedingsstoffen en hoeveelheid eten en drinken probeerde binnen te krijgen, vroeg ik me nog af of ik geen spijt zou krijgen dat ik had toegezegd.
Want dagen van tevoren voelde ik de spanning al opkomen. Ook al is het eigenlijk nooit helemáál zeker, ik dacht al vrijwel zeker te weten wat me te wachten stond.
Maar ja, ik was ook bang om spijt te krijgen als ik niet mee zou gaan.
In ieder geval zou dit voorlopig de laatste keer zijn dat ik (normaal) zou kunnen eten.
Ook zou naar de wc gaan erg lastig worden dus de noodzaak daarvan moest ik zolang mogelijk zien uit te stellen.
En ook al dacht ik dat ik er uiteindelijk verwilderd uit zou komen te zien, ik wilde toch echt dat ik er zo goed mogelijk uitzag voor vertrek.
Tijdens een deel van de reis probeerde ik nog - zo goed en zo kwaad als het ging – wat slaap mee te pakken, dan zou ik deze dag misschien wat beter doorkomen.
Eenmaal op de eerste plaats van bestemming begon de wedstrijd in de stromende regen en werd een deel van onze medereizigers succes gewenst en uitgezwaaid.
Mijn overgebleven medereizigers en ik trokken verder en legden het laatste deel te voet af om ons uiteindelijk weer te herenigen met onze eerder afgezette medereizigers. Dit keer gelukkig zónder regen en met zelfs zonneschijn.
Even verderop vonden we een kraam met eten. Om dit te bemachtigen hoefden we geen rare capriolen uit te halen en dat wisten meer mensen.
Rijen dik grepen mensen hun kans om dit voedsel in hun bezit te krijgen. Al was het niet gezond, het was wél lekker. Daarom, en omdat ik ook een tijd niks had gegeten, gaf ook ik me eraan over. Ik dronk een paar slokjes water toe en met z’n allen liepen we daarna verder naar ons tijdelijke onderkomen.
Tegen alle verwachtingen in, was het daar heel rustig. Er zaten maar een paar mensen die ik op mijn eigen wijze kon begroeten en ik zag er, ondanks het weer, helemaal niet uit alsof ik eerst een weg door de wildernis had hoeven afleggen.
Na met elkaar te hebben gekletst en samen puzzels te hebben gemaakt, mochten we kiezen wat we gingen eten. Het eten was heerlijk en genoeg voor iedereen.
Én het was heel leuk om onze medereizigers aan te moedigen tijdens hun hardloopwedstrijd en daarna de verjaardag van mijn nichtje te vieren.
Al vreesde ik voor situaties alsof ik in Expeditie Robinson zat, ik had me dus weer eens voor niets druk gemaakt….
Reactie plaatsen
Reacties