Het zou een feestelijke dag worden, dat stond al weken vast. Al weken waren we ons daarom op het werk aan het voorbereiden.
Er zouden kleine verschillen zijn met voorgaande jaren maar dat zou het mogelijk juist leuker maken.
De verwachting was dus dat het net als voorgaande jaren een echt feestje zou worden. Zowel voor de mensen met wie wij werken, als voor de verzorgers – dus ook voor mij.
Maar al snel bleek dat niet helemáál waar.
Was mij een aantal dagen eerder opeens al onverwacht ‘onheil’ aangekondigd dat deze dag plaats zou vinden, nu was de dag nog maar amper begonnen of ik werd al getrakteerd op de volgende ‘bak ellende’.
Want terwijl de collega’s en mensen met wie wij werken de hele dag feest vierden, dáchten ze dat ik dat ook deed. Helaas was dat namelijk niet helemaal waar.
Waar ik mijn mondhoeken bewoog om een lachende mond te tonen en probeerde op een vrolijke toon Sinterklaasliedjes mee te zingen, huilde ik vanbinnen.
Door wat mij vroeg in de ochtend al was ‘toegeworpen’ en door wat mij nog te wachten stond.
Iets wat mij buikpijn had bezorgd en angst aanjaagde. Waar ik van in paniek raakte en bij mijn moeder nog om huilde.
Iets waar anderen zich niet druk om leken te maken maar waardoor ik deze dag eigenlijk het liefste wilde overslaan.
Want ze denken toch niet dat ik in een pietenpak en dan ook nog mét pietenmuts ga lopen?!
Gelukkig dacht één van mijn naaste collega’s er ook zo over en durfde zij wél te zeggen dat ze het vies vond. Daarmee was één ‘probleem’ al aardig geëlimineerd (al moet ik voorlopig nog niet denken aan volgend jaar).
Maar de spanning was pas verdwenen toen - aan het einde van de middag - ook eindelijk de
‘zo nodige’ kerstfoto gemaakt was. Waarvoor ik een kersttrui aan móest en een rendiergewei op mijn hoofd, dus in mijn haar.
Gelukkig bleef het daarbij en was het zo voorbij én had ik de kans gezien dat gewei van tevoren nog enigszins te kunnen ontsmetten met Allesreiniger.
Dat zorgde ervoor dat mijn lach op de foto iets meer gemeend was….
Reactie plaatsen
Reacties