Verrassing

Een tijd geleden kwam ik - licht buiten adem van het beklimmen van acht trappen- aan op de verdieping waar mijn studio zich bevindt.
Meteen na het doorgaan van de deur naar de galerij, zag ik hem staan.
Hij keek naar de dichte deur voor zich en ik probeerde zijn stemming te peilen. Was hij gespannen? Verwachtingsvol? 
Had hij iets goed te maken of was er gewoon een groot gemis? Of stond hij daar om de liefde te vieren?
Hij had in ieder geval niet in de gaten dat ik hem zag staan.
Snel liep ik naar mijn voordeur. Ik ging naar binnen en daar voltrok zich ineens het verhaal....

Ik kreeg een bos bloemen van een man. Ik was overrompeld en had geen tijd om mijn handen te wassen.
Bovendien, welke weg vol 'viezigheden' zouden deze bloemen al hebben afgelegd voor ze hier kwamen? Dan had hadden wassen niet zoveel zin.
Ik had geen vaas dus haalde met veel moeite een kan van mijn servies uit de kast, deed er water in, ritste het papier los en zette de bloemen in de kan.
Nu moest ik de man nog bedanken. Maar hoe dan? Gaf ik hem een hand, een kus een omhelzing? Moest ik vragen of hij wat wilde drinken of zeggen dat het niet goed uitkwam en ik moe was van mijn werk en dat ik dus liever had dat hij zou gaan? Waarvoor kreeg ik de bloemen eigenlijk precies?

Heel even deed ik mijn ogen dicht om te kunnen luisteren naar mijn gevoel. Ik haalde diep adem, deed mijn ogen weer open en….

Ik was weer terug in de realiteit. Er was geen man, er waren geen bloemen en ik kon gewoon mijn handen wassen.
De desbetreffende man was bij één van mijn buurvrouwen. Scheelde mij weer een hoop stress, poetsen en tijd.

Toch was het ergens ook weer jammer. Zou er een leuke man met een bos bloemen bij mij voor de deur staan dan zou die positieve energie van zo’n verrassing het misschien wel winnen van de dwang en smetvrees…