Bijna elk weekend zie ik haar weer. Komt ze weer even terug.
Hoe laat en op welke dag weet ik nooit precies. Wie haar allemaal begeleiden ook niet altijd.
Elke keer brengt het weer een soort van opwinding met zich mee. Maar ook een soort van spanning. Want ik vind het meestal leuk dat ze er is, maar weet dan ook niet zo goed wat ik wel en niet moet doen, mag doen, kan doen...
Dus soms denk ik dat het beter is als ze er een weekendje niet is.
Lang geleden leerde ik haar kennen. We moesten aan het begin flink aan elkaar wennen maar met hulp van familie groeide onze band. Toch werd de band nooit zo sterk als vooraf verwacht of misschien gehoopt. Ik bleef het spannend vinden met haar om te gaan en op pad te gaan. Mijn broertje hielp ons regelmatig op weg. Fijn, zodat de band versterkte onder zijn begeleiding, minder fijn omdat hij onbewust invloed uitoefende op hoe onze omgang verliep.
En toen hij dat eenmaal alleen mocht, nam mijn broertje het grootste deel van de zorg op zich.
Hij ging met haar naar jaarlijkse controle-afspraken en samen beleefden ze mooie avonturen.
Soms ging ik met ze mee en maakten we een tripje in de buurt.
Onze band werd dan weer even versterkt maar niet zo hecht als die van haar met mijn broertje.
De spanning tussen haar en mij bleef, de opwinding als we samen op pad konden, ook.
We zijn elkaar nooit uit het oog verloren. En binnenkort komt ze definitief terug.
Dan neemt mijn broertje de zorg voor een ander op zich en ik weer die van haar.
Het zal even zwaar worden maar met veel aandacht, nog wat hulp van mijn broertje en anderen die er verstand van hebben én na een grondige schoonmaakbeurt (vooral) vanbinnen, moet het goedkomen.
Dan rijden mijn autootje en ik binnenkort weer samen rond....
Reactie plaatsen
Reacties