Al maanden hing het me boven het hoofd. Stond het gepland maar nog niet vast.
Ik kreeg er stress van en deed mijn best er onderuit te komen.
Uiteindelijk was de datum bekend en wist ik er wonder boven wonder tóch aan te ontsnappen.
Dacht ik….
Maar de opluchting was van korte duur. Het werd uitgesteld en ik zou de volgende keer vast niet nog eens de dans ontspringen.
En na lang getwijfel, overleg met andere deelnemers en met de steun van familie en bekenden, besloot ik me over te geven.
Gedurende de dag zag ik er tegenop, maar was ik op het werk vooral druk met het voorkomen van het krijgen van vlekken in mijn kleding. Vies zou ík mijn kleding aan het einde van de dag sowieso vinden, maar er mocht natuurlijk geen viezigheid te zíen zijn.
Daarom probeerde ik de mensen met wie ik werk – hoe erg ik dat ook vond – iets anders vast te houden en te begeleiden dan anders. Knuffels kregen ze nog steeds maar het liefst niet met hun gezicht in mijn kleding en niet na een maaltijd.
Want me omkleden op mijn werk na afloop, dat zou ik écht niet doen.
Vrijwel ongeschonden kwam ik uit die ‘strijd’ maar naarmate de dag vorderde nam de spanning toe voor de volgende uitdaging.
Eerst moest ik nog op de plaats van bestemming zien te komen. Kriskras, door het donker, de wind en heel veel verkeer.
Eenmaal aangekomen kon ik gelukkig uit het zicht van de menigte mijn haar waar nodig fatsoeneren en daarna kon mijn échte weg van hindernissen beginnen.
Na mijn jas zorgvuldig op te hebben gehangen, kwam er langzaamaan steeds meer op tafel.
Hoe langer het duurde, hoe moeilijker ik – voor mijn gevoel – begon te kijken. Door wat er gezegd werd, wat ik wel en niet kon eten en drinken, de drukte, de warmte en van vermoeidheid.
Na zo’n twee en een half uur, was het voorbij. En fietste ik zo hard als ik kon naar het huis van mijn moeder.
Toen ik daar het kussen van mijn bed raakte was ik meteen ‘knock-out’.
Maar, hoewel het me heel veel energie en geld kostte en totaal niet ‘mijn ding’ is, was ik blij dat ik tóch met mijn collega’s uit eten was gegaan en ze het leuk vonden dat ik er was.
Én dat ik de volgende dag kon dineren zoals ik het wilde en kon genieten van eten dat ik het allerlekkerste vind.
Bij ‘Restaurant Mama’…..
Reactie plaatsen
Reacties