Knipperlichtrelatie

Tot mijn grote schrik kwam ik er laatst achter dat ik eigenlijk al jaren een knipperlichtrelatie heb. 
En niet de eerste, nee volgens mij heb ik dit al eerder gehad.

Nou eigenlijk weet ik het ook niet zo goed meer. Misschien heb ik het wel verdrongen. 
Zoiets kan namelijk nooit mijn eigen keuze geweest zijn. Het is me opgedrongen, dat kan niet anders. 
Door de omgeving, de maatschappij waarin we leven en door de mogelijkheid dat ik nog meer achter de feiten aan zal lopen dan ik al deed. 

Maar ook in deze relatie kan ik niet mét en niet zonder hem. 
Zonder kan ik niet, omdat ik dan een deel van de wereld mis. Dan weet ik bijvoorbeeld niet wat er wel en niet speelt en of ik geliefd ben. 

Óf ik kan mijn belevenissen niet delen met wie ik wil. 
Maar mét hem kan ik ook niet. Dan wordt continue mijn aandacht gevraagd, ook als ik het niet wil. Alsof ik steeds wordt gewenkt om te kijken, wat terug te zeggen, te lachen, te luisteren of als ‘doorgeefluik’ te fungeren. 

Daarbij raak ik ‘m regelmatig ook niet aan of alleen met behulp van ‘tools’. 
Want hij ligt overal, lijkt niks vies te vinden en komt ook bijna altijd onder de vlekken thuis. Maar ja, ik kan ‘m niet dwingen te gaan douchen.

Omdat ik eigenlijk nooit ben gevallen voor zijn uiterlijk heb ik wat aan zijn look gedaan. 
Nu past hij meer bij mij. Toch laten we elkaar regelmatig links liggen en heb ik het afgelopen vakantie weer uitgemaakt. 
Het léék hem niks te kunnen schelen.

Na de vakantie ‘knipperden’ we even verder maar vandaag werd het echt duidelijk: dit komt nooit meer goed. Hij ging vooral de laatste dagen zijn eigen gang. We stoppen ermee.
En ik heb eigenlijk ook alweer een ander, want met deze kon ik niet veel meer beginnen.
Nog even en mijn nieuwe telefoon wordt gereed gemaakt.

En mijn nieuwe knipperlichtrelatie is een feit.