Musical

Musicals... Naar sommige musicals had ik willen gaan, zou ik willen gaan. 
Sommige musicals zouden van mij nog een keer op de planken mogen komen. 
Maar van één enkele musical weet ik niet echt wat ik moet vinden.

In die musical zijn sommige scènes voorspelbaar en om je makkelijk bij in te leven, andere scènes zijn totaal onlogisch. De liedjes zijn vaak meezingers, vaak vrolijk, soms een tranentrekker, maar al deze liedjes zijn van de radio geplukt. Geen enkel lied is voor de musical geschreven, er is hoogstens een woord of zinnetje aangepast. Of er wordt maar een deel van het lied gezongen. 

De musical beslaat het levensverhaal van een meisje dat uitgroeide tot de volwassen vrouw die ze vandaag is, maar hoe zij zich vaak niet voelt. Ze voelt zich vaak ‘kinderachtiger’ dan mensen van haar eigen leeftijd en krijgt veel hulp van mensen om zich heen. En het voelt voor haar of de hele wereld doorgaat maar zij zelf al jaren stilstaat.

Dat maakt haar regelmatig verdrietig maar ze probeert er het beste van te maken, onder andere door bepaalde situaties op te leuken met het inzetten van een lied of gewoon (heel hard) mee te zingen als ze al een mooi of leuk liedje hóórt.

Zo doet zich in de musical een muzikaal weekend voor. Er worden verjaardagen gevierd: ‘Lang zal ze leven in de gloria!...’. Er wordt aangemoedigd bij een sportwedstrijd onder begeleiding van: ‘I gotta feeling’. Er worden herinneringen opgehaald bij een programma over Den Haag: ‘Oh, oh Den Haag’ en ‘Als ik terug kon in de tijd…..’.

Aan het einde van het weekend wordt er gezongen: ’Ik wil slapen….’…. Want in deze musical, mijn musical, beleef ik leuke dingen, waar iedereen uiteindelijk ‘positief’ moe van wordt. Maar het meest moe word ík van mijn ‘metgezellen’ dwang en smetvrees. En dat is wat minder positief.

Als ik aan het eind van het weekend aan mijn moeder vraag of ze denkt dat ik ooit weer (redelijk) ‘normaal’ kan leven, weet zij me gelukkig weer wat op te peppen met haar lieve woorden:

Zij gelooft in mij!