Het moest er een keer van komen. Het kon niet anders want het kon zo ook niet door blijven gaan. Het zou beter worden, voor ons als team, maar ook voor de mensen met wie we werken.
Iedereen was blij, maar ik werd er toch wat zenuwachtig van.
Ik had dit al zó vaak meegemaakt. Het was tot nu toe goed gegaan maar zou het eeuwig goed blijven gaan?
Het was haar gelukt door de 'ballotagecommissie' te komen maar zou het mij andersom ook lukken, bij haar?
Met mijn 'gekkigheden', 'eigenaardigheden', 'bijzondere eetgewoontes' en handen in plastic handschoenen met crème omdat ik ze anders haast niet kan bewegen?
Met niet alleen het wassen van mijn handen nadat ik naar de wc ben geweest maar ook ervoor? En niet alleen vóór het eten maar ook erna?
In mijn hoofd was ik dus niet alleen bezig met de zorg voor de mensen met wie we werken, maar was ik me - zoals altijd in zo’n situatie - al aan het voorbereiden op een waslijst aan vragen die op me afgevuurd konden worden.
Tijdens elk ‘stil’ moment zette ik me schrap.
Een aantal vragen kwamen maar gelukkig ook een aantal niet. Ik leek mijn antwoorden goed te verwoorden en er werd verder niet doorgevraagd dus dat was al een opluchting.
En dat brood met kaas in de magnetron vond ze ook een goed idee. Logisch dat je dat dan - want het was warm en draderig - met mes en vork eet.
Helemaal zeker van haar 'goedkeuring' van mij als persoon ben ik nog niet. Maar de eerste stappen zijn gezet.... met de nieuwe collega op onze groep....
Reactie plaatsen
Reacties