Een web van emoties

Het leek een leuke dag te worden. Ik logeerde in dit weekend weer bij mijn moeder en - al was zij al naar haar werk – er stond voor mij een heerlijk ontbijtje klaar, dat zij nog even gauw voor mij (en mijn broertje) had gemaakt voordat ze wegging.

Op het desbetreffende moment was er niemand anders toe aan ontbijt dus kon ik lekker rustig genieten van alle lekkere dingen die er op tafel stonden.

Ik liet het me goed smaken; wat fruit, een cracker, thee, melk en als hoogtepunt een groot omelet.

Ik verspreidde het omelet over meerdere broodjes en las af en toe een spannend stukje in een tijdschrift.

Ontbijten is belangrijk én lekker dus van zo’n momentje aan het begin van mijn dag word ik altijd blij.

Maar naast dat blije gevoel bekroop me dit keer ook een ander gevoel. Er leek iets om me heen te hangen.

Alsof iets mijn plezier wilde verstoren. Alsof er een negatieve energie om mij heen hing.

Ik voelde namelijk wat op mijn gezicht. Daarom schoot ik van mijn stoel af waardoor ik wat later ergens op de grond een beest dacht te zien. Dat was vast de boosdoener en die was nu dus uit de buurt, dus ging ik weer rustig verder met een volgend broodje ei.

Na een paar happen kreeg ik hetzelfde gevoel. Was het dan weer zo’n vliegend wezen dat mijn ontbijtje verpeste? Ik kreeg er de kriebels van.

Langzaamaan begon de paniek ook toe te slaan, die de overhand kreeg toen ik een blik wierp op mijn shirt. Het was een spin…netje. Een heel klein beestje dat mijn moeder zonder bril niet eens zou zien maar die mij had gevangen in zijn draden. En een web van emoties in mij had aangeboord.

Want naast de paniek over de vraag waar die draden van het web allemaal zaten (op mijn gezicht, in mijn haar, op mijn kleding?), ontstond er ook verdriet doordat ik me vies voelde. Daarnaast was ik boos op mezelf omdat ik niet van tevoren had gecheckt of er ergens beesten waren in de buurt van mijn stoel. Ik weet dat de bewoners van mijn moeders woning zich daar niet zo druk om maken, dus neem ik hen de aanwezigheid van dit ‘bezoek’ niet meer kwalijk.

Ook kwam er schaamte bij kijken. Omdat ik het laatste deel van mijn ontbijt bijna huilend opat - terwijl mijn moeder er zó haar best op had gedaan - én omdat ik mijn broertje niet uitzwaaide toen hij naar zijn werk ging omdat ik zo snel mogelijk mijn haar en gezicht wilde wassen. Maar ook doordat ik een deel van mijn dag hier zó door kon laten beïnvloeden.

Vaak duurt zoiets heel lang en ben ik daarna de hele dag van slag, maar het ‘ontsmetten’ van mijn haar en gezicht ging dit keer verrassend snel en voordat ik het wist voelde ik me weer fris.

Ik kon mijn dag weer vervolgen en doen wat ik van plan was.

Maar ik check voortaan wel ‘de omgeving’ van mijn stoel voordat ik bij mijn moeder thuis aan tafel ga zitten.
Dan weet ik zo te voorkomen dat ik zoiets nog een keer meemaak.

Want al was het dus al gauw weer goed, na al die weken ben ik het nog steeds niet vergeten. Door zo’n klein beestje zou je daarom misschien wel kunnen stellen dat ik een geheugen heb als een grote olifant….