Speciale dag

Opeens schoot het me vorige week te binnen. Er was alweer bijna een jaar voorbij. En die desbetreffende datum mag ik (van mezelf) niet ongemerkt voorbij laten gaan. Of het een ander zou interesseren vroeg ik me wel af. Eigenlijk wist ik al wel dat veel mensen niet eens van het bestaan van deze 'speciale' dag af weten maar toch doe ik er wat aan. 

Want de mensen voor wie ik die dag iets wil doen hebben er niet voor gekozen dat deze dag bestaat (al vinden ze het vast wel leuk) en ook niet dat zij er in deze samenstelling aan deel kunnen nemen.

Zij hebben er niet voor gekozen dat er geschreeuwd, gehuild en getierd werd door het huis. Dat ze als kleine jochies regelmatig op moesten passen met waar ze wat deden, waarmee en bij wie. 

Dat hun moeder hen veel aandacht gaf maar een ander vaak nog meer aandacht gaf.

Dat ze ‘moe(s)ten’ leven met een zus die niet altijd even leuk en makkelijk was en is om mee te leven. Ook al deden en doen we ook vaak wél leuke dingen, er zat en zit wel altijd een ‘maar’ aan vast.

Daarom én omdat ze me ondanks alles altijd willen helpen, met me meedenken, we samen lachen en ik niet zonder ze kan, werd de oven weer aangezet. Om te hopen dat ik er de lekkerste muffins voor ze uit kon ‘toveren’.

Ik hoopte dat ze ook blij zijn met mij maar hoorde opeens dat ze naar een pretpark gingen. En mij hadden ze niet mee gevraagd. Toen de jongste zag dat ik dat jammer vond vroeg hij of ik ook mee wilde. Omdat er nog veel meer mensen mee zouden gaan, die ik niet ken, leek me dat toch niet wat.

Mijn oudste broertje kwam later thuis en deelde ook mee dat ze naar het pretpark zouden gaan. Ik zei dat ik het al wist.
Meteen zei hij vervolgens dat hij het niet had gevraagd, ik wel mee mocht, maar hij al wist dat ik het niet zou willen met ál die voor mij onbekenden die mee zouden gaan.

Hij sloot het gesprek af met dat we dan wel een keer met z’n drieën zouden gaan.

Wat ben ik blij met broertjes zoals zij!

Fijne ‘Broers – en zussendag’!