Ik had er best vertrouwen in. Ik was al redelijk voorbereid en door wat research en een welingelichte bron wist ik al aardig wat me te wachten stond. Én hoe lang het ongeveer zou duren voordat het hele ‘spektakel’ zou beginnen.
Af en toe checkte ik het één en ander om eventueel te kunnen ontdekken dat het eerder of later zou starten, maar meestal was dat tevergeefs.
Ik snakte ernaar en hoopte dat ik de tijd die ik nog moest wachten, zonder al te veel kleerscheuren door zou komen.
Nog niet zo lang geleden had ik het idee dat het weleens niet meer zo lang zou kunnen duren. Waarom wist ik niet, want volgens mijn berekeningen – naar aanleiding van de informatie die ik had – zou het pas volgend jaar zijn.
Toch checkte ik wat vaker mijn telefoon en mailbox, in de hoop dat mijn gevoel gelijk had.
Op een drukke dag op mijn werk keek ik in mijn pauze weer op mijn telefoon en zag dat ik gebeld was.
Ik keek op internet en zag dat het het nummer was waarop ik had gewacht.
Snel belde ik terug maar zelfs als ik de vroegste pauze had van alle collega’s die dag, was direct contact al niet meer mogelijk.
Lichtelijk teleurgesteld mailde ik dat ik teruggemaild of – gebeld kon worden. Zou het die dag niet lukken dan mocht het ook de volgende dag.
De middag vloog voorbij en belletjes of mailtjes hoefde ik in de avond en nacht natuurlijk niet meer te verwachten, dus was ik de eerste die de volgende dag zelf maar terugbelde.
Intussen stiekem glurend door het raam - of er geen mensen van de groep waarop ik werk, werden gebracht – en met gezonde zenuwen maar vol verwachting.
Die verwachting werd met elke paar seconden van het telefoongesprek verder de kop ingedrukt doordat de ander aan de lijn in eerste instantie al leek te zijn vergeten dat ze mij de dag daarvoor had gebeld en ik háár dingen moest vertellen.
Vervolgens bleek ook nog dat, omdat ik de dag daarvoor niet op had kunnen nemen en geen tijd had gehad snel terug te bellen, ik de ochtend daarna al te laat was.
Omdat ik dus druk was op mijn werk, daardoor mijn mobiel niet had gehoord én de psychologenpraktijk maar tot 12:00 uur telefonisch bereikbaar was, was mijn plekje dus al aan een ander vergeven. Opeens voelde het alsof iemand, die ik niet eens ken (maar die tijdens het aanmeldtraject liet blijken dat het allemaal wel goed zou komen) me in de steek liet.
Of ik nog normaal gedag heb gezegd kan ik me niet meer herinneren. Dat ik, na een hele dag te hebben gewerkt, mijn tranen de vrije loop heb gelaten, wel.
Het enige voordeel van dit alles is dat ik me nu mentaal kan voorbereiden op dat ik waarschijnlijk weer opeens gebeld wordt.
Als ik dus nóg beter oplet of ik gebeld word, is vast het volgende plekje wél voor mij.
Reactie plaatsen
Reacties