Ze rijdt in een behoorlijk tempo over het fietspad. Niet te hard maar als ze een trein moet halen, haalt ze die waarschijnlijk wel.
Maar dan opeens verandert er iets. Iets in haar tempo – eerst zachter en na een paar keer trappen weer zo hard als voorheen -, maar ook in de manier waarop ze fietst.
Op het eerste gezicht is er niks te zien. Toch begint ze wat te slingeren, alsof er op een deel van het fietspad van alles ontweken moet worden.
Ook kijkt ze minder voor zich, maar vooral om zich heen en naar beneden.
Ze lijkt van alles van haar kleding af te kloppen en ze schudt en beweegt hard met haar hoofd heen en weer.
Verder lijkt ze onrustig te ademen en hard uit te blazen. Ze slaat om zich heen alsof iemand háár steeds probeert te slaan, aan te raken of misschien zelfs te grijpen.
En dan opeens… Met één enkele beweging scheurt ze met een noodgang de stoep op.
Dit was mogelijk de ‘genadeklap’.
Ze pakt vervolgens iets uit haar broekzak en lijkt tranen van haar gezicht weg te vegen.
Zouden anderen het zien en verbaasd kijken of het gek vinden?
Want minutenlang sta ík daar. En minutenlang lijk ik iets, met een zakdoek én dikke handschoenen aan, van mijn gezicht te vegen.
Die minuten lijken eindeloos te duren want erg handig gaat het natuurlijk niet als je zo ….. een vlieg uit je oog probeert te krijgen. Maar geen denken aan ik dit met mijn blote handen ga doen.
Toch is het zo dat ook dit keer de aanhouder wint.
Na die talloze minuten heb ik hem verdreven en heb ik weer scherp voor ogen wat op dat moment mijn doel is: zo snel mogelijk naar het huis van haar moeder.
Om samen te zijn met familie, maar ZONDER vliegen of andere ‘vieze’ beesten.
Reactie plaatsen
Reacties