Op afstand

Als ik bij mijn moeder kom, valt hij niet meteen op. Ik zeg hem geen gedag, hij blijft waar hij is en merkt mij vaak niet eens op. 
Anderen bij mijn moeder maken contact met hem of hij helpt hen bij het één of ander maar ik probeer hem zolang mogelijk te negeren en hou hem graag op afstand.

Hoe hij eruit ziet is al niet mijn smaak. Een soort van alternatief maar dan wel in een modern 'jasje' gestoken. Dat is kennelijk de 'mode' tegenwoordig, maar ik vind het wel erg opvallend. Hij is juist dáárdoor ook zo klein. Maar als anderen dat leuk vinden....hij ligt toch niet in mijn woning op de bank.

Alleen op zaterdagavond, als ik alleen met mijn moeder bij haar thuis ben, kan ik 'm niet meer negeren. Dan heb ik zijn hulp nodig. 
Ik probeer hem te pakken maar hij geeft zich niet zomaar gewonnen.
En als hij dan eindelijk toegeeft omdat hij geen kant meer op kan, doet hij er alsnog alles aan om mij te dwarsbomen.

Dit resulteert dan al gauw in geroep en geschreeuw waarna mijn moeder vraagt om te helpen. Negen van de tien keer krijgt zij dan voor elkaar wat mij – na heel veel moeite en getier – niet is gelukt.

De televisie op een andere zender zetten.
Want voor mij – met smetvrees – is dat nauwelijks te doen met een hele kleine afstandsbediening met alleen knoppen om te zappen en niet met knoppen voor de zenders apart. En bij de spraakfunctie doet de afstandsbediening vaak of hij slechthorend is.
Dan zegt de tv weer dat er iets niet ‘available’ is of krijg ik de keuze uit filmpjes van internet.

Ze kunnen er van míj een filmpje op zetten. Want stiekem schiet ik er zelf ook altijd van in de lach…