De 'vreemdeling'

Door mijn dwangstoornis doe ik soms dingen net even anders dan anderen of duurt het allemaal iets langer.
Dan kan ik me een 'vreemdeling' voelen. Maar een tijdje terug kwam ik op mijn werk écht iemand tegen die zich een vreemdeling moest voelen ....

De ‘vreemdeling’

Vorige week zag ik hem opeens. Eerst niet, maar ik hoorde wat en keek verschrikt om.
Daar zat hij.Of hij mij ook zag weet ik niet, hij leek druk met andere dingen.
Telkens als ik een tijdje naar hem had gekeken, keek ik voor de zekerheid maar weer naar mijn mobiel of las wat in een tijdschrift.
Keek ik dan weer zijn kant op, dan was hij opeens weg om wat later met hetzelfde 'lawaai' weer ongeveer op dezelfde plek te gaan zitten.
Steeds leek hij daar weer te gaan zitten en als je 'm eenmaal zag kon je ook niet meer om hem heen.
Zijn donkere huidskleur en het rood/oranje wat hij droeg was niet te missen. 

Hij fascineerde me. Wat deed hij hier?
Ik kwam hier om even in stilte pauze te houden om me daarna weer vol op mijn werk te kunnen storten met mijn collega's. Hij leek hier niet thuis te horen, alleen, soms zittend en dan weer rondzwervend.
Hij zou er wel zijn redenen voor hebben en weten wat hij moest doen, dus ging ik na mijn pauze gewoon weer terug naar mijn collega's.
Even zweefde hij nog door mijn gedachten maar daarna vergat ik hem weer. Tot ik op een nieuwe werkdag op dezelfde plek zat en hetzelfde geluid hoorde. 

Het leek of we teruggingen in de tijd, alles leek hetzelfde als die dag dat ik hem voor het eerst zag.
Maar dit keer wilde ik het anders doen, ik wíst gewoon dat hij daar niet hoorde.
Aan het einde van mijn pauze besloot ik hem aan te spreken.
Na een tijdje liet hij me toe en begeleidde ik hem naar buiten. Ik bewoog mijn hand en hij vloog weg.

Nu maar hopen dat ik met het vrijlaten van dit lieveheersbeestje niet mijn eigen geluk heb laten vervliegen.