Vanaf dat ik wakker werd dacht ik er aan. De vorige dag ook al, zelfs de hele week al.
En die week daarvoor. De hele maand. Ik denk zelfs aan het einde van vorig jaar al.
Het was ‘mijn eer te na’ het niet te doen, want hij had het bij mij ook gedaan, maar ik zag er tegenop.
Niet omdat hij niet aardig is of ik bang voor hem ben.
Nee, omdat hij de vorige keer in een andere levensfase zat en jonger is dan ik en ik nog steeds ben waar ik toen ook al was.
Omdat ik al kan vermoeden hoe het zal eindigen en ik het eigenlijk niet wil weten.
Omdat ik eigenlijk gewoon jaloers ben. Niet omdat ik het hem niet gun, maar omdat ik het mezelf ook gun.
Maar ja, als ik het niet doe wordt mijn ietwat ‘nare’ gevoel er niet beter op, - waarschijnlijk juist erger – dus stuurde ik mijn neef een appje om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Zo vroeg als mogelijk, dan was ik er ook zo snel mogelijk vanaf, hoopte ik.
Daarna pakte ik snel mijn spullen om naar mijn werk te gaan met een tussenstop bij mijn moeder, dan kon ik bij haar nog even zitten met mijn droge handen in de crème. Mijn broertje was er ook nog, voordat hij …..
O nee, ik was de hele tijd zo bezig geweest met het appje dat ik aan mijn neef zou sturen dat ik vergeten was mijn eigen broertje een appje te sturen om hem veel plezier en succes te wensen met zijn nieuwe opleiding.
Ik kon wel door de grond zakken. Het voelde alsof ik als zus (die zich altijd overal goedbedoeld mee bemoeit) had gefaald. Maar het geluk was dat mijn broertje dat niet wist.
Toen hij mij zag en vroeg waarom ik zo vroeg – nog voor mijn werk – langs was gekomen, kon ik mooi zeggen dat dat was om hem nog even persoonlijk succes te wensen.
Aardig van mij hè?!....
Reactie plaatsen
Reacties