Ik ken ze al vanaf hun geboorte. Vaak ben ik trots op ze. Vind ik ze mooi, voel ik me fijn met hen om me heen.
Genieten we samen van buiten lopen in de zon of een lentebriesje of we 'vechten' ons een weg door wind en regen.
Maar soms kan ik ze niet uitstaan, dan zijn ze net zo eigenwijs als ik en gaan ze hun eigen gang.
Dan erger ik me aan ze of laten ze me voor gek lopen op mijn werk.
Of ze worden vies, al kunnen ze daar vaak zelf niks aan doen.
En om ze dan weer schoon te krijgen...
Ze groeien elke dag, ongemerkt. Maar kijk ik dan weer eens goed naar ze, streel ik ze of verzorg ik ze, dan valt het me opeens weer op.
Na heel wat weken vind ik dan dat ze weer even genoeg gegroeid zijn.
Het gaat zo snel. Dan zou ik willen dat ze wat langer klein blijven.
Want toen ze nog kleiner waren, waren ze toch beter hanteerbaar.
Ik verzorg ze elke dag, was ze, voedt ze, zorg dat ze stralen...
Maar na die aantal weken laat ik ook even, voor ongeveer een kwartiertje, door een ander voor ze zorgen.
Dan zitten de haren op mijn hoofd daarna weer in model en ben ik weer helemaal blij met ze.
Dan gaan we weer wat lichter door het leven en mogen ze weer een tijdje lekker groeien...
Reactie plaatsen
Reacties