Soms, heel soms, maken de mensen om mij heen zich drukker om mijn 'probleempjes' dan ikzelf.
Zo ook na weer een tocht richting mijn werk met onderweg een knallende verrassing.
Na die 'verrassing' kon ik even niet meer normaal fietsen. Ik stond stil en probeerde het ontstane probleem van mijn fiets te verwijderen maar dit lukte met geen mogelijkheid.
Na wat duw - en trekwerk kon ik weliswaar weer fietsen maar een bordje met 'Pas op, zwenkt uit!' was geen overbodige luxe geweest.
Ik had een tussenstop bij mijn moeder waar het probleem werd verwijderd maar er werd mij daar al gauw duidelijk gemaakt dat hiermee het probleem nog niet helemaal was verholpen.
Ik geloofde het wel, ik kon in ieder geval weer normaal fietsen, dacht ik.
Dit ging inderdaad ook een aantal dagen goed. Tot het gezegde 'Wie niet horen wil, moet maar voelen', weer eens van toepassing bleek.
Want vond ik het in eerste instantie een beetje overdreven dat mijn omgeving zo zeurde over het ontbreken van mijn spatbord (dan kon er van alles op bijvoorbeeld mijn broek spetteren tijdens het fietsen), na een paar dagen begreep ik écht het nut van zo'n ding.
Want toen het had geregend spetterde er inderdaad van alles langs mijn wiel omhoog. Op mijn broek heb ik de spetters niet kunnen ontdekken – of ik heb er niet eens naar gekeken – maar ik voelde van alles op mijn gezicht terecht komen. Paniek!!
Ik wist niet hoe snel ik ervoor moest zorgen dat ik een nieuw spatbord had.
Gelukkig kon het spatbord die desbetreffende dag al opgehaald worden. Hij was namelijk al besteld door de mensen die ik eerst vond zeuren….
Reactie plaatsen
Reacties