Trein

Ruim een week geleden ging ik weer een dagje op pad met de trein. Dit keer ging het - vooral op de heenweg - behoorlijk ontspannen. Dat gaf me de gelegenheid mijn gedachten de vrije loop te laten. En zo bracht het me terug naar een jaar eerder, naar een dag waarop ik - in eerste instantie - wat minder ontspannen met de trein zou gaan...

September 2023
Eens in de zoveel tijd is er weer zo'n dag. Zo'n dag waarvan ik zenuwachtig wordt, maar soms ook opgewonden. Waarvan ik niet goed weet wat me te wachten staat maar waarover ik, als ik alles goed geregeld heb, gelukkig ook nog wat controle uit kan oefenen.

'Zo'n dag' is een dag waarop ik met de trein moet reizen. Of mág reizen, want soms wil ik het ook zelf om er een dagje op uit te gaan of is het voor mij gewoon de beste optie. Beter dan in een ‘afgeleefde’ auto van een collega mee te rijden.

Laatst was het weer zo'n dag. En zo’n dag heeft voor mij wat weg van een ‘obstacle-run’. Zo had ik de wekker al úren van tevoren gezet want ik wilde ook nog wat aan het huishouden doen en ik moest natuurlijk ook nog ontbijten. Gelukkig was ik op tijd wakker dus had ik ‘the first obstacle’ overleefd.

Maar ga ik met de trein, dan is mijn ontbijt een weldoordacht  'gebeuren'. Het moet vullen en gezond zijn, en het liefst genoeg zijn voor in ieder geval een tijdstip ver in de middag. Want op zo'n dag eet ik altijd pas laat in de middag en ben ik vroeg op. Daarnaast mag het ook voorlopig niet verteerd zijn want ik moet er niet aan denken..... om ergens..... bij een restaurant of café of wat dan ook, of in de trein.....naar de wc te gaan.

Daarnaast moet ik zeker weten dat er een grote kans is dat mijn haar goed zit en blijft zitten, want eenmaal buiten de deur ben ik wat dat betreft aan het lot overgeleverd. Dan raak ik mijn haar niet meer aan. Dus loop ik risico. Dat ik eruit zie alsof ik mijn vinger in het stopcontact heb gestoken.

Naast deze stress is het natuurlijk ook nog de vraag of de treinen op tijd rijden, ik zelf op tijd ben, ik overal de weg kan vinden....

En of mijn fiets niet afgetuigd is als ik terug kom.
Continu is er onzekerheid.

Gelukkig is er in mijn woonplaats een beveiligde fietsenstalling. Vol adrenaline - veel te vroeg weggegaan van huis want je weet nooit of er iets tegenzit - kom ik aan bij de fietsenstalling. Ik begroet het meisje achter de balie en vraag een leenpas voor de fietsenstalling. Als ik mijn fiets gestald heb en haar  weer begroet bij het verlaten van de fietsenstalling zegt ze: "Je hebt...."

Wat? Wat heb ik? Stink ik? Zit mijn haar gek? Wat?
" Je hebt een heel mooi gezicht." Na een overrompeld bedankje van mij na dit compliment sloot ze af met: "Fijne dag!". Ik vergat mijn ‘obstacles’ en wist opeens dat dát wel goed zou komen...