Schrikbarend

Als ik opeens meerdere appjes achter elkaar krijg en mijn telefoon lijkt te trillen alsof ik gebeld word, áls ik gebeld word.
Als mijn moeder gebeld wordt op haar mobiel.

Als er opeens iemand naar me toetert.
Als mijn collega van de naastgelegen groep opeens mijn naam noemt en soms ook nog eens op me af komt lopen.

Als mijn broertje me op een vragende toon roept.

Als mijn moeder me, terwijl ze een stuk achter me fietst, voor van alles lijkt te waarschuwen.

Als ik ’s ochtends vroeg bij mijn moeder langskom en ze nog slaapt maar ik haar niet zo gauw kan zien of horen ademhalen.

Als één van de mensen met wie ik werk, zijn hand richting mijn haar beweegt.

Dan gaat mijn hart sneller kloppen, word ik rood, ga ik stotteren, soms zelfs bijna huilen.

Want dat zijn allemaal dingen waar ik me rot van kan schrikken. Want het kan zomaar zijn dat er met iemand iets ergs aan de hand is of staat te gebeuren. Dat ik iets moet doen  waar ik tegenop zie of dat ik iets (weer) niet goed heb gedaan. Of dat mijn haar vies wordt wat ik op dat moment vreselijk vind.

Natuurlijk zijn die schrikreacties niet zomaar ontstaan maar ik weet inmiddels dat het vaak ook allemaal wel blijkt mee te vallen (afkloppen).

Als ik gebeld word is het vaak iets met betrekking tot  mijn werk of woning en mijn moeder wordt vaak gebeld door één van mijn broertjes.
Want “dat is even makkelijker dan appen”.

Dat getoeter is meestal niet naar mij en de desbetreffende collega komt vaak gewoon wat mededelen of heeft weer iets verzonnen waarbij gewenst wordt dat ik help.

Mijn moeder slaapt soms gewoon héél stil en mijn haar wordt wel weer schoon.

Vrijwel niks om me zorgen over te maken dus.

Ook niet over een antwoord wanneer ik tóch weer eens schrik en er wordt gevraagd of ik een slecht geweten heb.

Dan zeg ik gewoon heel gevat: ‘Nee, gewoon al veel meegemaakt.’….