Omringd door het geluid van de fluitende vogels en soms wat verkeer.
Met een briesje dat waait door het open raam voor de frisse lucht.
Liggend, in alle rust. Op handdoeken. Handen gevouwen op het lichaam, ogen dicht.
Doodstil, geen gehoest, geen genies, geen gedraai.
Maar dan opeens, voetstappen. Op de vloerbedekking op de overloop. En vervolgens gekraak op de trap.
Ik spring op en loop naar de andere kant van de zolder.
Één van de bewoners van het huis van mijn moeder moet op zolder zijn en ik doe alsof ik even bij wat spullen aan het kijken was.
Tót de bewoner een blik werpt op het bed op zolder.
Het bed, van mijn broertje, met daarop handdoeken, zodat ik daarop kon liggen in plaats van rechtstreeks op zijn bed.
Als ik bij mijn moeder logeer, mag ik overdag gewoon op elk willekeurig bed dat ik wil gaan liggen als ik moe ben, omdat ik het vies vind om daar met mijn al gedragen kleren op mijn eigen bed te gaan liggen. Dus dit keer deed ik dat ook, maar dat verwachtte de bewoner die op dat moment op zolder kwam duidelijk niet.
Eerlijk biechtte ik op dat ik daar even was gaan liggen, omdat ik – ondanks dat het weekend was en ik had uitgeslapen - nog steeds moe was.
Ogenschijnlijk deed ik dat schaamteloos. Maar het tegendeel is waar. Ik schaam me in zo’n geval behoorlijk. Omdat ik dan slaap…op het bed van een ander. Een ander die gelukkig geen smetvrees heeft.
Zonder er verder nog meer woorden aan ‘vuil’ te maken, ging ik zo snel mogelijk weer naar beneden. Ik deed alsof er niks gebeurt was.
Maar ik was wél weer uitgerust…
Reactie plaatsen
Reacties