Leuk bij een ander

Als ik binnenkwam bij mijn oom en tante, durfde ik mijn schoenen nooit uit te doen.
Als ik speelde met mijn nichtje durfde ik niet op de grond te zitten.
Als het koud was buiten, was dat mooi een goede smoes om mijn handschoenen aan te houden
zodat mijn handen niet vies zouden worden en ik toch aardig kon doen.

Het was met haar altijd best leuk hoor, maar wel bij een ander.

Maar hoe vaker ik haar zag, hoe meer ze mijn hart veroverde. Hoe vaker ik me over mijn smetvrees heen kon zetten.
Samen gingen we wandelen, samen ‘kletsten’ we. Ik schoof haar af en toe iets extra lekkers toe.
En als ik binnenkwam deed ze niet of ik een indringer was, nee ze liet me juist merken dat ze me kende.

Ik ging dan wel  niet ‘lekker’ op de grond zitten om met mijn nichtje te spelen,
maar de haren aan mijn handen nam ik voor lief.
Evenals de haren op mijn nieuwe schoenen, een natte neus op mijn broek…

Net als mijn nichtje werd ook zij een soort nichtje.
Ze hoorde gewoon bij de familie.

Vorige week zaterdag, heb ik haar nog uitvoerig geaaid. En vertelde ik haar hoe gezellig het was geweest.

Vandaag is haar begrafenis. De begrafenis van die lieve hond van mijn oom, tante en nichtje…