Verwaarlozing

Als ik thuiskom staat hij al op mij te wachten. Hij trekt niet de aandacht, vraagt niet de aandacht, maar staat voor me klaar en helpt me als ik hem nodig heb. Niet met alles, zo zou hij nooit de was doen, de planten water geven of afwassen...
Maar na het eten is hij niet te beroerd wat rommel op te ruimen.

Familie die me hielp met het kopen en uitzoeken van spullen voor mijn woning, heeft ons gekoppeld.
Het toeval wil dat ik zijn broer al kende. Ik vond zijn broer wel knapper, maar ja die was al snel de vriend van iemand anders.
Bovendien is hij heel wat ouder.

Dus was deze al gauw 'de mijne'. En had hij ook al snel zijn plekje gevonden bij mij in mijn nieuwe woning.
Door mijn werk en andere activiteiten deden we minder vaak iets samen dan ik zou willen, maar hij vond het niet erg en wachtte rustig tot we weer iets samen gingen doen. Dat was in ieder geval wel één keer per week.

Maar ondanks dat hij het niet liet merken, merkte ik zelf naarmate de tijd verstreek, dat ik hem verwaarloosde. Ik liet hem best veel troep opruimen, sleurde hem overal mee naartoe en onze relatie 'verstofte' nogal.

Afgelopen week was de druppel. In alle haast en hysterie bewogen we ons voort door mijn woning toen ik opeens een vreemd geluid hoorde. Hij leek wel te stikken en ik probeerde hem te redden. Ik probeerde het eerst via zijn buik maar toen dat niet lukte kon ik het opgezogen euvel gelukkig uit zijn 'keel' halen.

Hij heeft het me vergeven. Maar sorry stofzuiger, in het vervolg zal ik zuiniger op je zijn.