Haken en ogen

Ik had me er in de loop van de tijd al een beetje op voorbereid. Ik zag dat het steeds vaker weer mis ging. 

Soms leek er iemand van onder de indruk, een andere keer namen we ons verlies maar weer en probeerden we oplossingen te verzinnen.
Er werden dingen verplaatst en verschoven om iedereen nog enigszins tevreden te houden maar er was al gauw geen houden meer aan. 

Beetje bij beetje kwam het besef dat we hulp in moesten roepen en er niks zou veranderen als we het er alleen maar met elkaar over zouden hebben.
Tussen neus en lippen door werd het al eens gemeld bij ‘hogerhand’ maar de situatie bleek kennelijk niet urgent genoeg om er met spoed wat aan te laten doen.

Mijn collega’s leken de moed ook te hebben opgegeven en komen er waarschijnlijk pas weer op terug tijdens de volgende teamvergadering.

Nou hebben zij er denk ik ook minder last van dan ik.
Zij hangen hun jas gewoon over die van een ander (zoals helaas die van mij) of leggen ‘m in de kast of ergens anders op, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. 

Ik vind dat verschrikkelijk, mijn smetvrees vindt dat verschrikkelijk!
Elke keer als ik zie dat er weer een haakje is afgebroken om onze jas aan op te hangen, krijg ik even een knoop in mijn maag. Want waar moet ik mijn jas nou laten zodat er zo min mogelijk kans is dat mijn jas vies wordt?

Inmiddels ben ik er klaar mee. Ook al zitten er heel wat ‘haken en ogen’ aan -  als we vragen of we iets nieuws aan mogen schaffen – ik ga het tóch doen.

Mijn eerstvolgende werkdag krijgt mijn leidinggevende een appje met de vraag of we een nieuwe kapstok mogen.

Want (mijn) ‘problemen’ zijn er om opgelost te worden, toch?!