Ik moest de laatste vraag beantwoorden. Geen probleem, had ik gedacht. Hier zou ik al mijn geld op kunnen inzetten.
Maar toen ik eenmaal het antwoord in moest toetsen, ging het mis.
Ik wist het niet meer. Ik had drie kansen dus toetste ik eerst in wat het eerste in me opkwam.
Het was fout! Nog een poging dan. Ja! Nee! Weer fout! Er was dan wel geen publiek bij dit keer – alleen de ‘host’ en iemand die bezig was met de ‘props’ - , maar ik stond wél in de ‘spotlight’.
Ik voelde me steeds meer gespannen. Hoe kon ik dat ik een totale black–out had? De rest van de tijd dat ik hier al aanwezig was, was bijna zonder enige spanning verlopen.
Als ik het voor de derde keer fout zou hebben, had ik een probleem. Gelukkig had ik nog een ‘escape’, al was dit eigenlijk mijn eer te na.
Ik wist dat ik, als ik thuis zou zijn, het antwoord zo in één keer op zou kunnen dreunen.
De ‘host’ zei dat ik nog even rustig na mocht denken maar dat lukte allang niet meer.
Na het vertellen van een smoesje waardoor ik het antwoord mogelijk opeens even niet meer wist – zodat ik me misschien iets minder dom voelde - heb ik daarom toch maar mijn ‘escape’ gebruikt.
Daardoor kon ik eindelijk weer….naar huis.
Met nog ‘viezere’ handen van het contante geld waarmee ik de kapper dan maar had betaald, liep ik naar mijn fiets.
En, zoals ik al dacht, wist ik daar mijn pincode alweer.
Die zal ik nu vast nooit meer vergeten. Toch?...
Reactie plaatsen
Reacties