Het was lekker weer dus ik besloot, vanaf het huis van mijn moeder, een stuk te fietsen door een natuurgebied in mijn woonplaats
om daarna uit te komen bij mijn eigen woning.
Van tevoren had ik via de groepsapp, van het complex waarin mijn woning zich bevindt, al alarmerende appjes gehad.
Maar omdat ik daar in eerste instantie – bij mijn moeder - geen last van leek te hebben, was ik die even vergeten.
Tot ik binnenkwam in het complex. In de wandelgangen had ik ook al gehoord dat het scheen te stinken maar ík rook niks. Het eerste ‘paniekmoment’ was een feit, want als ik het niet rook, kon ik ook niet ruiken of ik die stank meenam mijn woning in en of ik er zelf naar stonk.
Al zigzaggend langs de waarschijnlijke oorzaak van de stank, probeerde ik daarom zo snel mogelijk de trappen op te komen om vervolgens door de lange gang mijn woning te bereiken. Eenmaal bij de voordeur veegde ik goed mijn voeten en ging ik naar binnen.
Ikzelf rook nog steeds niks en in mijn woning leek alles goed te zijn. Tot in een split second mijn tas werd gegrepen en ik een paar seconden later - terwijl ik al bijna helemaal aan de andere kant van de kamer stond - een stem achter me hoorde en twee hele grote voeten zag.
Even sloeg de paniek weer toe. Want die grote voeten zaten in grote schoenen, die niet uit waren gedaan bij mijn voordeur. Die in het ‘stankgebied’ hadden gelopen en vervolgens over mijn pas gedweilde vloer.
Ik liet het even bezinken en besprak mijn paniek toen met de eigenaar van die grote voeten. Hij verzekerde me dat hij niet door de viezigheid, waarover de appjes gingen, had gelopen en zijn voeten had geveegd.
Tegelijkertijd híelp hij mij nog steeds door mijn tas even vast te houden en gaf hij mij een compliment over een leuke foto die aan de muur hangt.
Al gauw won de grote liefde voor - mijn inmiddels grote broertje - het van de angst voor zijn grote voeten in mogelijk vieze schoenen.
Ik was het al gauw (bijna) weer vergeten…
Reactie plaatsen
Reacties