Logeren

Ik logeer elke week een paar nachten bij mijn moeder (en haar man, en één of twee broertjes die er dan ook zijn).
Ondanks dat ik het in mijn eigen woning op sommige fronten nét iets fijner vind,
kijk ik er altijd naar uit om weer even ‘kind’ te zijn en door mijn moeder in de watten gelegd te worden.
Overigens vraag ik niet overal om maar doet ze dat graag, zegt ze. 
Daardoor voelt het na die paar dagen vaak alsof ik vakantie heb gehad.

Deze week was dat echter anders. Aan de ene kant wilde ik graag bij mijn moeder logeren.
Dan kon ik vertellen over mijn belevenissen op het werk, zij over die op haar werk, kon ik vragen hoe het met mijn broertjes ging,
kon ik genieten van haar heerlijke maaltijden en haar man wilde mij wel brengen naar de locatie waar ik een uitje van mijn werk had.

Aan de andere kant zag ik er best wel tegenop om weer te komen logeren.
Niet omdat er geen tijd was om te kletsen of mijn moeder niet zou gaan koken en ik dan net zo goed in mijn eigen woning kon eten.

Nee, er zou nog iemand komen logeren. Iemand die al vaak op bezoek was geweest, was blijven eten en thee was blijven drinken.
In dat geval kon ik mijn smetvrees en dwang nog redelijk inhouden. ‘Het gevaar’ ook maar enigszins voor gek te worden verklaard zou dezelfde dag nog geweken zijn.

Deze keer was dat dus niet het geval.
En hoewel de andere logé in al die bezoekjes aan mijn moeder al het één en ander van mij gezien moet hebben,
voelde ik me toch opgelaten. De badkamer moest immers met nog iemand gedeeld worden,
er kon door een extra iemand meegekeken worden hoe ik zou ontbijten, ik zou geen ‘gil’ kunnen geven als er iets  - in mijn ogen – vies werd of mis ging….

Daarom ging ik eerder naar bed, stond ik eerder op en ontbeet ik voordat alle anderen ontbeten.
Misschien ook een beetje gek, maar op deze manier voelde ik me toch minder ‘anders’ en opgelaten.

Zo gezegd zo gedaan. Toen de anderen inclusief de logé aan het ontbijten waren, poetste ik boven al mijn tanden en luisterde ik daarna vanaf de andere kant van de woonkamer opgelucht mee met de gesprekken aan tafel.

Het leek niet alsof ik gemist werd – en dat vond ik in dit geval prima – en niemand keek ervan op dat ik er niet bij zat.

Ook de vriendin van mijn broertje niet. Want hoewel ik me altijd een beetje lastig en ‘anders’ voel als zij óók bij mijn moeder op bezoek is,
doet zij – in tegenstelling tot mij - nergens moeilijk over….