Vreemd

Niet geheel onopvallend liep ik het trappenhuis in, al die trappen op, naar de desbetreffende gang.... 
Er zou op dat tijdstip vast niemand rondlopen in de gangen en anders zouden ze vast in een flits voorbij lopen,
dus ik deed gewoon alsof er niks aan de hand was.

Dat was een foute gedachte, want op het moment dat ik de gewenste verdieping had bereikt en de deur van de gang doorging,
stond daar meteen al iemand.

Wie het was wist ik niet, wat hij aan het doen was ook niet.
Hij leek geen bewoner maar iemand van een bedrijf, en behalve dan met zijn laptop had hij met niemand contact.

Wat ik wél wist was dat ik snel moest handelen, snel wílde handelen.
Want dat het er vreemd uit zou zien wat ik van plan was wist ik vrijwel zeker.

Met een vrolijke blik zei ik de onbekende gedag en stopte bij de deur waar ik moest zijn.
Eenmaal daar kon ik niet anders dan eerst even nadenken hoe ik dit op een manier kon doen die zo min mogelijk op zou vallen. 

Er was niet veel keus. Het mocht hier van ‘de baas’ niet blijven. En voordat het voorgoed verdwenen zou zijn, ‘ontvreemde’ ik het liever zelf.
Ik voelde mijn blik veranderen van vrolijk naar wanhopig, naar boos en vol onbegrip.

Zonder de deur waarvoor ik stond te openen, greep ik wat ik nodig had en propte het in een pedaalemmerzak en vervolgens in een boodschappentas. In mijn hoofd bedacht ik hoe ik dit zou moeten uitleggen aan de man die inmiddels rondlíep in de gang.

Ik draaide me om en liep weer richting het trappenhuis, langs de man.
Hij keek me niet aan dus uitleg geven leek niet nodig.

Niet aan de man, maar ík vind het nog steeds onbegrijpelijk. Voor de veiligheid en netheid moest het verdwijnen.

Maar hóe kan iemand, zeker met smetvrees, nou leven zonder deurmat?