Ik wist dat ik op tijd moest zijn, ook dat ik het verschrikkelijk zou vinden. De berichtgeving die erover ging was niet erg hoopvol en deed ons schrik aanjagen. Dit leek erger dan we ooit hadden kunnen vermoeden.
Omdat ik wist dat ik vandaag in actie moest komen, had ik – zo goed en zo kwaad als het ging – mijn eet- en drinkpatroon van die ochtend wat aangepast en speciale kleding aangedaan.
Snel ging ik naar onze ‘zelfbenoemde’ verzamelplaats waar ik vervolgens ijsberend wachtte op mijn lotgenoten voor die dag.
Ik maakte nog een praatje met een bekende alsof er niets aan de hand was, terwijl de spanning langzaam toenam.
Eenmaal op weg, leken we op schema te liggen: we zouden makkelijk op tijd zijn. Maar hoe verder we reden, hoe hoger mijn hartslag werd. Overal bleek file te staan en uiteindelijk stonden we zelfs stil. Wat een noodsituatie!
Maar, door op het juiste moment een adequate actie uit te voeren wist één van mijn lotgenoten te voorkomen dat we te laat kwamen. Gelukkig waren we nog op tijd!
We werden begroet en ondanks dat we nog niet precies wisten wat ons te wachten stond, leek het allemaal enigszins mee te vallen.
Uiteindelijk was dat ook zo. Zo lagen er maar twee collega’s op de grond (waarvan ik gelukkig niet) en iedereen werd bevrijd uit het brandende lokaal.
Hoewel ik daarbij wel een ‘vieze’ bril op moest - en daarna dus toch weer thuis ging douchen - én me er weken druk om had gemaakt, had ik (en de anderen ook) dit maar mooi weer ‘overleefd’.
Over twee jaar is de volgende training van EHBO en BHV pas weer…
Reactie plaatsen
Reacties